دارم امّید برین اشک چو باران که دگر // برق دولت که برفت از نظرم باز آید

شب یلداست. شبی که فقط بواسطه یکی دو دقیقه طولانی تر بودن از بقیه شب ها، بین ایرانی ها ارزشی پیدا کرده و میعادگاهی شده برای خاطره سازی ها و خاطره بازی ها. یلدایی که هرسال تکرار می شود و هر سال در عین تکرار شدن جدید است و حس و حال خودش را دارد. تکرار می شود ولی تکراری نمی شود و همواره دوست داشتنی است.

یلدای امسال هم با تمام شباهت هایی که با یلداهای قبلی و بعدی دارد، برای خود خاص و یکتاست. در غم ها، شادی ها، دل مشغولی ها و ...

بگذریم.

حافظ شب یلدای امسال ما رو هم یکی از دوستان زحمتش رو کشید.

اگر آن طایر قدسی ز درم باز آید

عمر بگذشته به پیرانه سرم باز آید

دارم امّید برین اشک چو باران که دگر

برق دولت که برفت از نظرم باز آید

آنکه تاج سر من خاک کف پایش بود

از خدا می طلبم تا بسرم باز آید

خواهم اندر عقبش رفت بیاران عزیز

شخصم ار باز نیاید خبرم باز آید

گر نثار قدم یار گرامی نکنم

گوهر جان به چه کار دگرم باز آید

کوس نو دولتی از بام سعادت بزنم

گر ببینم که مه نو سفرم باز آید

مانعش غلغل چنگست و شکر خواب صبوح

ور نه گر بشنود آه سحرم باز آید

آرزومند رخ شاه چو ماهم حافظ

همتی تا بسلامت ز درم باز آید

حافظ گفتنی ها رو گفته دیگه. قرار نیست من اینجا شرح غزل بدم که آخه ...

سه شنبه، یکم دی ماه هشتاد و هشت