تاریخ انقضا

این خوراکی ها را دیده‏ای؟ یک چیزی رویشان زده که مثلن تا فیلان تاریخ بخوریدشان وگرنه محتویاتش به فینا می‌رود. حالا اگر باور نداری، بخور. همین فردا یه لیوان ناقابل شیر تاریخ گذشته میل نما، تا ببینی به چه راحتی و حتی شیرین، معده و روده‌ات سرویس می‌شود و حتی زندگی‌ات به فنا می‌رود.

آدم‌ها هم همین اند خب! باید بنشینی نگاهشان کنی، حرف‌هایشان را مزه مزه کنی، آرام آرام. هرکدام هم مزه و طعم خودشان را دارند، هر کسی هم سلیقه غذایی یا همان آدمی خاص خودش را دارد. اصلن هر آدمی تاریخ انقضای خودش را هم دارد. دستور نگهداری و پخت خودش را دارد. همه آدم‌ها را نباید گذاشت تو یخچال، یا همه‌شان را نباید به سیخ کشید در جوجه‌گردان. هر کسی یک جور است. عین غذا ها. فقط چند فرق بزرگ این وسط است.

یکی‌ش این است که اگر یک بطری شیر را به من و تو بدهند، هر دومان باید این بطری را در یخچال، با فیلان شرایط نگهداریم و بعدش هم شیر مذکور فِرت می‌شود. ولی اگر یک آدم را به من و تو بدهند، این آدم دو روش نگهداری دارد. این روش‌ها یک چیزهای مشترکی دارند که به ذات همون آدم برمی گردن که هردومان باید رعایتشان کنیم. یک چیزهای غیر مشترکی هم دارند که به بین من و آن آدم و تو آن آدم برمی‌گردد. یعنی مثلن ... . مثلن ندارد دیگر! من، من‌ام. تو، تویی. او هم اوست. درست است که او ثابت است ولی من و تو قطعن یکی نیستیم که پل‌های ارتباطی‌مون با اون دقیقن یکی باشد. پس این من و تو هم در تاریخ انقضای اون موثریم و دیر و زودش می‌کنیم.

یک فرق دیگر هم آن است که آدمی وقتی تاریخ انقضایش تمام می‌گذرد، برای یه نفر یا یه گروه خاص می‌گذرد، ولی آن آدم هنوز هست و باقی‌ست. خودش برای خودش زندگی و ارتباط دارد، دور ریز ندارد. فقط دیگر تاریخ ارتباطش با یه نفر یا گروه خاص گذشته.

پ.ن. : از کسی که امروز یک لیتر قهوه ترک خورده و داره با موسیقی فیلم "لاک پشت‌ها هم پرواز می‌کنند" از حسین علیزاده پست می‌نویسه، انتظار و توقع نتیجه گیری نداشته باشید.

شنبه، دوم اردیبهشت جلالی نود و یک