رهگذر شاخه نوری که به لب داشت، به تاريکی شن‌ها بخشيد

روی ساحلی قدم می‌زنیم، ماسه‌ای؛ که جای پایمان می‌ماند و هر چه بر ساحل می‌گذاریم.

و جسارت است بر این ساحل در آب زدن و به بی‌کران رفتن و لمس نوازش پاک موج.

و کاش اگر قرار است که زیر پای‌مان بر این ساحل تیره خالی گردد؛ دریای پاک بیکران ما رادر ابدیت پاک خود فرو بلعد و نه خاک سرد تیره

  

جمعه، سیزدهم بهمن‌‌ماه نود و یک 

نیمه‌ی شب ِانزلی، پای برهنه در حاشیه آب خزر