اولیش ...

سلامی چو بوی خوش آشنایی

بدان نرگس دیده روشنایی

درودی چو نور دل پارسایان

بدان شمع خلوتگه پارسایی

نمی بینم ار همرهان هیچ بر جای

دلم خون شد از غصه، ساقی کجایی

اومدم اولیش رو بنویسم، ناخودآگاه دیدنیهای این چند روز اخیر تو ذهنم مرور شدن، با تمام سیاهی ها و زشتی هاشون. با تمام دروغ ها و ترس ها و تمام نیرنگ ها ...

و باز هم در همان نا خودآگاه، زمزمه ای بود که در گوشم می خواند:

روزی اگر غمی رسدت تنگ دل مباش

رو شکر کن مبادا که از بد بدتر شود

ای دل صبور باش و مخور غم که آخرت

این شام صبح گردد و این شب سحر شود

یک شنبه، هفدهم آبانماه هشتاد و هشت