بیا که وقت بهار است تا من و تو به هم // به دیگران بگُذاریم باغ و صحرا را

باران که می‌بارد باید سازت را بزنی روی کولت، یک سری پیانو بگذاری در هدفونت که برایت اصفهان بخوانند-حالا اگر معروفی هم بزنندشان که بهتر- با همان ساز روی کول بروی، پیاده بروی تا به یک خانه برسی. آن خانه یک اتاق داشته باشد. زیاد هم پرنور نباشد. یک طرفش فقط قفسه کتاب باشد، از هر چیزی، ادبیات، موسیقی، تئاتر، فلسفه هنر و ... . دقیقن رو‌به‌روی قفسه ها، از نیم متر بالای زمین تا سقف، پنجره باشد رو به شرق. پای پنجره روی زمین هم ساز باشد فقط. تار، سه تار، بربط ، کمانچه و تنبک و کنار ساز ها هم دو گلدان شمعدانی. رو به پنجره که می‌ایستی، دست راستت روی دیوار، پر باشد از نقاشی‌های یک نقاش جنوبی، از مردمان جنوب با آن لباس‌های رنگارنگ. دست چپت هم سه تایی مبل ساده و یک میز و چند ظرف سفالی و شیشه‌ای و روی دیوارش هم باز همان نقاشی‌ها. زیر نقاشی‌ها روی طاقچه هم چند پر طاووس در گلدان، عکس یک نوازنده قجری با تار رو سینه. آن وخت بنشینی در همان اتاق، با پنجره باز، ساز بزنی و ساز مشق کنی.

خب!

آدمی گاهی لازم دارد در بین این هیاهو، برای خودش باشد. یعنی آدم باید برای خودش باشد، گاهی باید بیشتر برای خودش باشد خب!

پنج‌شنبه، سی و یکم فروردین ماه نود و یک